میدونی؛
همه‌ی آدما یه سری شئ یا یه سری لباس یا هرچیز دیگه ای دارن که خیلی دوسشون دارن
کوچیک تر که بودم یه پیراهنم رو خیلی بیشتر از بقیه دوست داشتم، اونقدری دوسش داشتم و بهم میومد که دلم نمیومد تنم کنم و گذاشمش یه گوشه‌ی کمد! هر چند وقت بیرونش میاوردم میپوشیدمش میرفتم جلوی آینه خودمو نگاه میکردم و دوباره درش میاوردم تا میزدم میزاشتم سر جاش!
یه مدت ازش خیلی غافل شده بودم گوشه ی کمد افتاده بود بدون استفاده! بعد یه مدت که رفتم بپوشمش هم تنگ شده بود هم کوتاه، دیگه بهم نمیومد!
دلم خیلی گرفت از اینکه نتونستم بپوشمش و درست ازش استفاده کنم و باید بندازمش دور.
بعضی از آدما هم تو زندگی همینن، ازشون غافل شین بعد یه مدت که میرین سمتشون میبینین خیلی عوض شدن، دیگه بهتون نمیان! دیگه وقتتونو ندارن و دیگه دلشون براتون تنگ نمیشه، درست مثه همون لباس گوشه‌ی کمد.
بعضی آدما هستن که نمیشه فراموششون کنی
یعنی یه جوری جا گرفتن تو دلت، تو سینه‌ت که فراموش کردنشون خیلی سخته یا غیر ممکنه.
پی نوشت:
مراقب آدمای تو زندگیون باشین، ازشون غافل نشین، تنگ میشن، میرن، میمیرن.
+ دلتنگی بهونه ی خوبیه گاهی وقتا بیام اینجا بنویسم دردو دلامو با اینکه کسی نیست بخوندشون.
++یه وقتا دلم خوش بود به آدمای اطرافم به کامنتای اینجا ولی الان.
درباره این سایت